Vernieuwing

Ik zou graag opnieuw beginnen met onze gemeente. Alles overboord gooien. Weg met gereformeerde kerktradities waar de jeugd (en ik eerlijk gezegd ook) niets mee heeft of van begrijpt. Terug naar de bijbel. Terug naar de kern. Waar draait het allemaal om. Een kerkdienst moet inspireren, uitdagen, opbeuren, wakker schudden. Als gemeente moeten we elkaar liefhebben, opbouwen, prikkelen, scherp houden en liefhebben zoals Jezus dat deed. Zonder veroordeling, zonder dwang, zonder schijnheiligheid, zonder leven weg te nemen.

Ik voel me al langer niet thuis in onze gemeente. Voel me een roepende in de woestijn. Ik voel dat het anders moet. Kerkleden leven langs elkaar heen en ik doe daar aan mee. Ik ben ruimdenkend, maar nog lang niet ruim genoeg. Ik veroordeel zonder mensen echt te kennen. Ik wil meer als Jezus zijn.

Ik zie mijn pubers met tegenzin naar de kerk gaan. Goddank gaan ze nog mee, maar voor hoelang? Geef ik ze wel het goede voorbeeld? Ik ga zelf ook lang niet altijd opgewekt en vol goede zin. Bij de preek haken ze af en zie ik hun gedachten wegdwalen. Wat de dominee zegt sluit niet aan bij hun leefwereld. De psalmen die we zingen, met zo af en toe een opwekkingslied, zeggen hen niets. Het is tale Kanaäns die ze niet doorgronden. Hoe kan het zijn dat we dit jaar in jaar uit blijven doen. Volgens hetzelfde stramien (wat in kerktaal een liturgie heet) wordt iedere zondag opnieuw dezelfde riedel afgedraaid. Het kan me niet langer boeien. Ik ben mijn Nederlands Gereformeerde wortels kwijt en verlang er niet naar ze terug te vinden.

Jezus is dichtbij. Ik weet dat hij echt is. Ik weet dat Hij leeft. Maar die Jezus heeft voor mijn gevoel niets te maken met de kerk. Mijn kerk.