Het kwam met de jaren. Toen mijn kinderen nog klein waren gingen ze, onschuldig als ze waren, nog gewoon zonder morren mee. Papa en mama gaan, dus wij gaan mee. Nu ze gaan puberen wordt dat anders. Er komt van alles op ze af, ze gaan met anderen mee naar de kerk, hebben veel 'ongelovige' vrienden en vriendinnen en ze staan dan ook met beide benen in de wereld. Een kerkdienst is voor hun het synoniem van saai. En ook al doet de dominee soms echt zijn best met een powerpoint of opwekkingslied, het komt gewoon niet aan. Natuurlijk is dat deels de leeftijd, toen ik zelf 15 of 17 was was ik met veel bezig maar zeker niet met opletten tijdens de kerkdiensten. Maar het is meer. Het is het niet aangesproken worden op jouw niveau. De dominee praat over zaken waar ze geen kaas van gegeten hebben, ze herkennen zichzelf er niet in. Daarmee begon, vreemd (of juist vanzelfsprekend) genoeg, voor mijzelf ook de vervreemding.
Een van de reacties van Nico-Dirk op een van mijn vorige blogposts was (even vrij vertaald) dat we te veel van een kerkdienst verwachten. We overvragen het zelfs. Dat het idee van een samenkomst heel Bijbels is, maar dat de manier waarop wij een gereformeerde kerkdienst vieren daar weinig mee te maken heeft. Ik vond dat wel een eye-opener. Ik denk zelfs dat dit een uitgangspunt kan zijn van waaruit je de dialoog met de kerkenraad en gemeenteleden aan kunt gaan. Mijn man denkt daar anders over. Ook al is hij het er helemaal mee eens, hij gelooft niet dat je het instituut kerk zoals die bestaat in Nederland van binnenuit kunt veranderen. Hij is bang dat ik er moedeloos door zal raken en geschoffeerd zal worden. Ik vind dat ik het in ieder geval moet proberen. Vandaar de brief naar de kerkenraad. We zijn uitgenodigd voor een gesprek en willen deze uitnodiging graag aannemen. Ik maak me echter geen illusies. Maar toch wil ik eerlijk zijn. Eerlijk in mijn bedoelingen en oprecht in de woorden die ik spreek.
We hadden laatst een kerkdienst die niet zo goed bezocht werd. Onze dominee was 'not amused'. De zondag daarop sprak hij de gemeente vermanend toe. Hij vertelde dat hij het bedroevend vond hoe weinig gemeenteleden er in de dienst waren geweest. Ik vond ik het niet gepast om dat als dominee op deze manier te ventileren. Ik denk juist dat het zaak is dat hij, samen met de kerkenraad, zich afvraagt HOE HET KOMT dat er zo weinig opkomst was die zondag! Steek de hand eens in eigen boezem...
Ik weet niet wat wijs is, of wat je kunt verwachten.
BeantwoordenVerwijderenIk wens je vooral toe dat je, ook als het tegenzit, vreugde mag vinden in je relatie met God ( of hoe je dat voor jezelf het liefst zou formuleren)
Niet zolang geleden is er voor mij in een ministrygebed gebeden dat mijn vreugde niet geroofd zou worden; ik had dat niet op die manier gevraagd, maar het raakte me wel.
Ik ga zelf overigens echt graag naar de kerkdiensten in Ede, en merk dat ik gehecht ben aan mijn NKG roots; dat is voor mij een constatering, waarmee ik geen enkel oordeel wil geven over anderen; ik merk het bij mijzelf op.
En ik heb er oprecht geen enkele moeite mee als anderen andere keuzes maken in het vormgeven van hun geloof.
Het valt nog mee dat de dominee het meldde in een volgende kerkdienst ;)
BeantwoordenVerwijderenIk heb wel meegemaakt dat een predikant tijdens een slecht bezochte middagkerkdienst enigszins mopperde vanwege de geringe belangstelling; in plaats van blij te zijn met de mensen die er wel zijn, en er samen met hen iets van te maken, misschien iets waarover de aanwezigen zo enthousiast zijn dat ze anderen dáárom oproepen om dat ook eens mee te maken.
Ik ben blij als ik dit lees. Niet dat je vertwijfelt bent maar dat je dus blijkbaar steeds meer en meer gevormd wordt. Maw wat eerder de zoete koek was wordt nu een stuk volwassenheid in geloof! Het antwoord komt zeker, vroeg of laat.
BeantwoordenVerwijderenHartelijks,
Makkie